Het gaat weer prima!

Na een paar rustige dagen in het CEDC met veel slaap en eten, voel ik mij stukken beter. Ik krijg zelfs weer zin om aan het veldwerk te beginnen. Ziek zijn wanneer je ver van huis bent, is niet makkelijk. Gelukkig waren er veel mensen die mij hielpen. Natuurlijk Lana en Pricelia, mijn persoonlijke verpleegsters, die me ongelooflijk goed geholpen hebben. Lana zei tegen me: ik heb een “golden cart for eternal Hermen friendlyness” verdiend. Maar wie mij kent, begrijpt dat zulk een product niet bestaat. Verder is Augustine echt een topkerel, kwam dagelijks langs en haalde eten, of bracht mij naar het eten toe. Ambassa heeft mij in het begin elke dag gebeld om te vragen hoe het met me ging. Dan merk je dat de mensen het echt menen wanneer ze zeggen dat ze je vrienden zijn. En natuurlijk de telefoontjes uit Nederland: een onmisbaar medicijn. Medicatie uit onverwachte hoek, kwam van Lana’s laptop. Ze liet me voor afleiding foto’s van Nederland zien, Leiden, Kinderdijk, Texel, ik heb me nog nooit zo gelukkig gevoeld bij het zien foto’s. Nederland is groen, er zijn wolken, fietsen, Nederlandse bordjes op straat, fantastisch!
P.S. Het spijt me wanneer vorig bericht iemand geschokt heeft, dat is nooit mijn bedoeling geweest. Ik heb gewoon proberen te schrijven hoe je een opname in een Afrikaans ziekenhuis ervaart als Europese man (mannen zijn over het algemeen geen helden wanneer het op ziekte aankomt). Volgens Lana was dit een van de meest luxe ziekenhuizen die ze in Afrika heeft gezien, dus ook daar had ik geluk mee. Achteraf valt dit hoofdstuk uit de “Afrika Avonturen van Hermen Visser” reuze mee.