Motorfietsen

Ergens vorige week, ik ben de dag vergeten, zijn Lana en ik het veld in gegaan achter op motorfietsen. Toen we het gebied ten noorden van het park, in de buurt van Mbele niet konden bereiken met de auto, besloten we de volgende dag dat we die plekken met de motor zouden gaan bezoeken. Mbele is een Afrikaans dorp zoals ik me dat vanuit Nederland had voorgeteld aan de hand van verhalen en wat je op tv ziet. Lemen hutten met rieten daken in de schaduw van gigantische bomen, honden, kippen, geiten, schapen en kleine kinderen met opgezwollen buikjes op de zandwegen, een schooltje en een bontgekleurde markt. Een fantastisch dorp waar ik graag een keer of wat zou blijven slapen. Vroeg in de morgen kwamen we aan en Hamidou sloeg aan het onderhandelen over de prijs. Onderwijl werden Lana en ik schaapachtig door een menigte kinderen en pubers aangegaapt. Ik zei tegen Lana: “volgende keer neem ik een tribune mee voor de kinderen, dan hoeven ze niet zo te dringen”. Lana kende het woord tribune niet. Het duurde lang, maar toen kregen we twee motorfietsen voor tienduizend CFA en zouden we een afgesproken aantal clusters kunnen bezoeken. Het motoravontuur bleek allemaal minder fantastisch dan ik me van tevoren had voorgesteld. Helaas konden we niet zelf reiden, maar moesten we achterop. Scheuren over een stoppelveld vol kuilen en putten terwijl je met een hand een GPS apparaatje vasthoud en probeert te navigeren is bijzonder oncomfortabel. Na vijfhonderd meter stopte mijn chauffeur om een schroevendraaier van de grond te rapen die een onderdeel van de machine verving. Weer vijfhonderd meter verder moest de band van de tweede motor worden geplakt. Verder verliep de tocht zonder technische mankementen. Toen ik Lana vertelde dat we veldwerk gingen doen met behulp van motorfietsen, zei ze dat het geen goed plan was, dat we beter paarden zouden kunnen gebruiken. Dat leek mij geen goed idee, aangezien motorfietsen naar je luisteren en paarden een eigen wil hebben (eigenlijk kan ik helemaal geen paard rijden). Echter de motorfietsen, of beter de bestuurders bleken ook over een eigen wil te beschikken. Al na drie clusters begonnen ze te morren en vroegen of we al klaar waren. Het was ook moeilijk om uit te leggen dat je op zoek bent naar karkassen en drie keer achter elkaar niets vind. Op weg naar het vierde cluster stopten ze halverwege en ze gingen pas weer verder nadat ik ze van water had voorzien. Toen we het cluster op achthonderd meter hadden benaderd stopten ze definitief, de toestand van de bodem liet niet toe dat we verder zouden gaan. Ik zag in de onveranderde bodem geen reden om te stoppen, maar bedacht dat we de chauffeurs te vriend moesten houden, omdat we ook nog terug moesten. Dus legden we die laatste achthonderd meter te voet af. Half hallucinerend door de bijna ondraaglijke hitte en het felle licht, vonden we een schitterend karkas van een koe met gigantische horens precies op het gekozen GPS punt. Op het laatste punt, weer vijfhonderd meter verderop, lag niets. Terug naar de motorfietsen, hotsend en botsend naar Mbele. Daar lagen in de schaduw van een grote boom Hamidou en Adda (onze gids). Zij hadden die morgen hun geld wel erg makkelijk verdiend. Vanuit de auto maakte ik wat foto’s van de dorpkinderen die elkaar verdrongen om toch maar op de foto te kunnen. Een mevrouw tilde haar huilende kindje op zodat het ook gefotografeerd zou worden. En dan natuurlijk op het display van je camera het plaatje laten zien, fantastisch.
Op de weg terug naar Waza namen we een vrouw mee met haar kindje. Een van beiden was ziek, wie werd me niet duidelijk. Onze auto functioneert wel vaker als taxi. Er zaten eens zes mannen in de kattebak gepropt op weg naar hun werk in het park. Een andere keer zaten er twee bejaarde mannetjes de hele dag op het dak van de auto, omdat ze naar Waza moesten. We hebben er ons veldwerk er niet om gelaten, noch sneller gereden.