Van bavianen en fluisterende fransen

Bavianen

Gisteren, tijdens onze telemetriesessie op de grote berg bij Waza, werden we vergezeld door een grote groep bavianen. Weer een soort die ik voor het eerst in het wild heb gezien. De beesten zaten precies op de weg die wij moesten nemen en leken in eerste instantie weinig aanstalten te maken om aan de kant te gaan. Dat ik een ongelooflijk groentje ben in de tropen, dat moge uit het eerder geschrevene wel duidelijk zijn. Ook van de bavianen wist ik niet wat ik kon verwachten. Zoals voor alles was het Lana die uit haar berg Afrika ervaringen kon adviseren. Ze vertelde over brutale bavianen die achter haar aan hadden gerend en dat ze flinke tanden hebben. Welnu, toen ik dat hoorde en ik de bavianen dreigende gebaren zag maken, zonk de moed mij in de schoenen. Lana pakte een handvol stenen, voor het geval ze te dicht bij zouden komen. Onze voorzorgsmaatregelen en angst, bleek zoals zovele angsten, niet terecht, de apen lieten ons zonder problemen onze weg vervolgen. De groep klom voor ons uit naar de top. Toen we de top in zicht kregen, zagen we pas hoe groot de groep was: zo’n dertig individuen. Er waren vrouwtjes met baby’s, puberende mannetjes en een hele grote alfa man. Andermaal zonk de moed ons in de schoenen, we besloten onze telemetriesessie te gaan doen op een lager en minder ideaal, maar toch ook geschikt punt te doen en de apen met rust te laten. Hier bleek echter te veel storing te zijn. Dan toch maar naar de top. Ik ging voorop, Lana bleef op een veilige afstand. De vrouwtjes slingerden hun kindjes op hun rug en maakten zich uit de voeten, de brutale puberende mannetjes bleven nog op hun rots zitten, het alfa mannetje maakte zich groot en verdedigde zijn vrouwtjes. Prachtig zo’n sociale structuur. Natuurlijk kwam ik zonder problemen bij de top en Lana volgde. Lana, die zich vandaag tot “Telemetry Queen” heeft benoemt kon ongestoord haar werk doen en ik maakte ondertussen foto’s en filmpjes van de bavianen. Net als de kleine negertjes die ons af en toe volgen, waren ook de jonge mannetjes erg nieuwsgierig en moesten voor elkaar bewijzen hoe stoer ze waren. Telkens kwamen ze iets dichterbij, omkijkend of de kameraden het wel zagen. Verder dan een meter of vijftien durfden ze niet, zoveel fatsoen hadden ze dan nog net wel. Fantastisch zo’n levende natuurfilm om je heen, ik krijg geen genoeg van die berg.
Toen we beneden aankwamen, vertelde Hamidou (onze chauffeur) dat er een meisje was dat met me wilde trouwen. En inderdaad zaten er twee meisjes van een jaar of veertien verlegen naar me te lachen. Het meisje had me al een paar keer de berg zien beklimmen en besloot dat ze met me wilde trouwen. Ik had haar nog niet eerder gezien, maar ze zal wel een van de meisjes zijn geweest die stenen kapot zitten te slaan aan de voet van de berg. Helaas voor haar, moest ik nee verkopen. De mensen willen hier altijd wat van je, als ze geen cadeau hoeven, dan willen ze wel met je trouwen.

Fluisterende Fransen

In het kampement gekomen bleken we nieuwe medebewoners te hebben. Het elke keer weer een verrassing wie ons gezelschap komen houden. Onze hutjes staan in een kring van totaal zeven hutjes, vijf kamers, een douche en een toilet. De hutjes staan in een kring en worden verbonden door muurtjes, waardoor je een binnenplaatsje krijgt. Dit binnenplaatsje heeft de functie van woonkamer, er staat een tafel en stoelen en er is een afdakje, waardoor je er heerlijk kan zitten overdag. Deze manier van bouwen is heel gebruikelijk in deze streek, men noemt zo’n hutje een buccarou en het geheel een boma. Normaal gesproken woont staat in het midden van de boma een buccarou die van de man is, in de andere hutjes wonen zijn vrouwen en kinderen. Ons drinkwater staat buiten in een grote jerrycan van veertig liter die we eens in de vier dagen vullen bij het ziekenhuis. We hebben ook waslijnen opgehangen voor het geval we de was doen. (De was doen we in een grote emmer met de hand. Dit werkje is echt niks voor mij, het kost me heel veel moeite en mijn kleren worden er niet schoon van. Ik betaal veel liever een goedkope werkkracht, of gebruik en wasmachine.) Al met al krijg je door het leven in zo’n plek het gevoel dat het van jouw is. Het wordt je territorium, om het zo maar eens uit te drukken. Maar aangezien het een verblijf is voor toeristen die Waza bezoeken, is het onvermijdelijk dat we medebewoners krijgen. De meeste medebewoners zijn franse toeristen die twee dagen Waza komen doen, wereldreizigers, avonturiers, prima mensen. Er zijn natuurlijk ook rotte appels bij. Zo was er vorige week een stelletje dat zeer luidruchtig de liefde bedreef tot diep in de nacht en daarmee Lana uit haar slaap hielden. De volgende morgen om half zes bleken ze er nog niet genoeg van te hebben en begonnen ze weer ongegeneerd met hun bed te kraken. We hebben ze nooit gezien. Maar goed, toen we gisteren van de berg terugkwamen, had een Frans gezin ons plekje in bezit genomen. Omdat ze fluisterend communiceren, noem ik ze de “fluisterende fransen”. Hoe groot de groep precies is, weet ik niet. In ieder geval zijn er twee dikke, fletse vrouwen, een fletse man, twee dochtertjes en een zoontje. Veel te veel dus voor de drie hutjes die ze bezetten. Hun aanwezigheid is nog draaglijk, al wordt ik wel wat zenuwachtig van het gefluister, het lijkt alsof ze bang zijn dat je ze hoort. Vanmorgen kwamen we erachter dat ze vannacht ons drinkwater door de wc hadden gespoeld. Meneer had diarree. Dat was minder draaglijk.

Paditi en Madidi

Vanmorgen zagen we tijdens onze tocht naar Kalia verse sporen van twee jonge leeuwinnen bij Goumbouramaram. Aangezien dat de plek is waar we twee jonge leeuwinnen hebben verdooft, leek het mij zeer waarschijnlijk dat we hier met Paditi en Madidi (zo heten ze) te maken hadden. En inderdaad, Lana wist het signaal van de halsband op te pikken. Toen ze me het vertelde stond ik een seconde later bij haar op de auto en hoor de heel zacht, maar zeker een gestaag tikken. Wat een opluchting! Lana stond te dansen op het dak van geluk. Een half uur later hadden we de twee leeuwinnetjes gevonden. Helaas gingen ze op de vlucht en hebben we ze lang moeten achtervolgen met een oververhitte auto (de carburateur kookt dagelijks over) door het manshoge gras. Meer dan een glimp van een meter of vijftig hebben we niet kunnen opvangen, maar het geeft je toch een kick.