Aankomst Maroua

2 februari
Vanmorgen stond de wekker op 4:45 uur. Om 5 uur schoof ik gehaast een ontbijt naar binnen in het restaurant van het hotel. Het licht was niet aangezet waardoor alles donker bleef. Om even voor zes kwamen we aan op het vliegveld waar ik me al een stuk zekerder voelde bij het “non merci” zeggen tegen opdringerige mannen die je bagage willen dragen. In tegenstelling tot wat ik verwacht had verliep het traject van het inchecken langs de douane tot in het vliegtuig vlekkeloos. Pricelia had voor ons tickets gekocht die ze had opgestuurd naar het vliegveld in Douala (wat mij een risicovolle onderneming lijkt gezien de reputatie van de posterijen). Een dame achter een balie haalde twee luchtpostenveloppen tevoorschijn, terwijl het er drie moesten zijn (er heeft zich een studente van de universiteit wageningen bij ons gevoegd), Lana’s ticket zat er niet bij. De mevrouw kon ze echt niet vinden zei ze. Een klein paniekmoment tot een collega van de mevrouw de stapel papieren op de balie oplichtte en de envelop eronder bleek te liggen. Hij keek ons verontschuldigend aan, het leek zelfs of hij zich schaamde voor de toestand. Na een korte vlucht kwamen we aan op Maroua, in het noorden van Kameroen. Wat mij bij uitstappen direct opviel was dat de lucht een stuk aangenamer was dan in Douala waar de luchtvochtigheid de hitte een stuk minder prettig maakt. Ook opvallend zijn de lange mannen in gewaden en een mutsje op hun achterhoofd, dit zijn de islamitische Fulani. De mensen zijn hier een stuk minder opdringerig en veel vriendelijker dan in Douala, minder aangetast door het toerisme. Ik heb al verschillende gesprekken gevoerd in gebroken Frans aangevuld met gesimplificeerd engels en de mensen staan daar erg voor open. Hierdoor voel ik mij op dit moment erg op mijn gemak. Toen ik de weg vroeg aan een meisje met een halve groentekraam op haar hoofd, lachte ze verlegen en haar vriendinnen stonden giechelend achter haar, dit wakkerde mijn euforie aan. Volgens de handleiding van het CML doorloop je drie stadia in een andere cultuur: 1 het euforische toeristische stadium, je bent een toeschouwer, 2 wanneer de euforie stopt beland je in een dip waarin je een afkeer krijgt van de vreemde cultuur en 3 dingen worden beter en de meeste problemen verdwijnen. Vandaag zei ik toen we tijdens een wandeling op het terras van “La Porta Mayo” waren neergestreken tegen Lana en Kim dat ik me voelde alsof ik door de Efteling liep. Het lijkt allemaal een groot attractiepark en de mensen zijn personeel dat me kostelijk vermaakt. Als ik weg ben of een andere kant op kijk, dan trekken ze snel hun normale kleren aan, de huizen zijn van bordkarton, het is allemaal slechts een decor. Natuurlijk is dit een misvatting, want wat ik zie is echt, het dringt alleen niet tot me door, het verbaasd me nauwelijks. Vandaag ben ik naar de markt geweest en heb voor 5000 CFA, 8 euro (620 CFA = 1 euro) een horloge gekocht en voor 1500 CFA, 2,30 euro een petje (ik heb mijn eigen petje in het vliegtuig laten liggen). Volgens de studenten van het CEDC is dat niet eens te duur, ervan uitgaande dat je als blanke wordt afgezet ben ik toch zeer tevreden met het resultaat van mijn afdingen. Alles gaat hier overigens op zijn achtendertigste. Niemand heeft haast. Het gedrag van Madamme glimlip van de ambassade in Den Haag, past hier uitstekend. Vooral de dames praten langzaam, de mannen lijken wat beter bespraakt. Dit kan ook komen door mijn gevolg van twee blanke dames. Terug van de markt hebben we ons laten brengen door een moto taxi, dat gaat een stuk sneller dan lopen. Voor 200 CFA (30 eurocent!) wordt je achter op een bromfiets naar de andere kant van de stad gebracht. Naast het vervoeren van mensen worden deze moto taxi’s ook gebruikt voor transporteren van tafels, stoelen, kasten, levende kippen en grote zakken met onbekende inhoud. Simkaarten en beltegoed lijkt hier de meest verkochte handelswaar. Iedere tien meter hangen reclameborden van Orange en MTN, bij de talloze winkels waarop het woord “appel” staat kun je meestal geen fruit kopen. Er zijn zelfs kleine houten hutjes, ze lijken op van die jagershutjes in Zweden, maar dan niet op palen, waar ze alleen beltegoed verkopen. Hoe kan het dat er honderden dezelfde winkeltjes zijn?