Op Afrikaanse bodem

Gisteren zijn we in goede orde via Casablanca naar Douala gevlogen. Respectievelijk zijn deze luchthavens het afstapje naar en armoedig te noemen. Aankomen in Doala is alsof je de tropenkas in de Hortus Botanicus (in de categorie “het lijkt hier net een ansichtkaart”; je refereert alles naar je eigen kader) binnenstapt, dezelfde klamme hitte en zoetige geur. Alles was in een zekere staat van verval: gebroken tegels, kapotte servicedesks, etc. De douane deed een stuk minder moeilijk dan ik verwacht had, het koste ons geen cent om er langs te komen. In het vliegtuig ontmoetten we een meisje dat heel toevallig gaat een maand gaat reizen met iemand die al vijf maanden in hetzelfde veldstation als waar wij zitten in Maroua heeft gezeten. Ik was zo blij dat een blank meisje (Debora) ons kwam ophalen van het vliegveld en ons langs groepjes opdringerige mannen leidde die onze koffers uit onze handen wilden trekken om ze voor ons te dragen. Debora had een taxi klaarstaan die ons naar het hotel bracht. Dat we veel te veel voor de overnachtingen betalen weten we, maar onze veiligheid gaat voorop. Tussen de tijd dat we aankwamen en naar onze kamer werden gebracht zagen we twee hoeren. Eentje ging met een meneer mee, een ander kwam na geleverde diensten de lift uit stappen. En in diezelfde tijd maakte ik twee fouten: ik wilde met creditcard betalen (Lana vertelde me achteraf dat je dat nooit moet doen, omdat je dan al je geld kunt kwijtraken) en ik vertelde de meneer die ons naar onze kamer bracht dat we computers hadden en internet wilden gebruiken.
Ik moet zeggen dat ik nu, bij daglicht me een stuk beter voel dan gisteren toen ik al mijn eerste halve cultuurshock had. Laat het de vermoeidheid en de duisternis van gisterenavond zijn, maar alles kwam mij vijandig over, alsof alles dat ik aan zou raken mij zou vergiftigen of ziek maken en alle mensen mij beroven. Het was de mix van dreigende aanwezige figuren op het vliegveld, het feit dat er een mug door onze kamer rondvloog en we meteen onze klamboes moesten ophangen aan een touw gespannen tussen de deur en de kleerkast, de stank en huidirritatie van de deet, de hitte, de naar alcohol ruikende taxichauffeur die zonder lichten veel te hard reed, die mij deed denken: “waar ben ik in vredesnaam aan begonnen?”. Mijn verstand op nul en vooral denken aan wat ik in het vliegtuig schreef: go with the flow. Daaraan zou ik toe willen voegen: leef bij de dag, iedere dag heeft zijn eigen zorgen: vandaag ben ik verkouden… In tegenstelling tot gisteren denk ik dat we het wel gaan redden om in Maroua te komen. Vandaag gaan we onze tickets ophalen, morgen zullen we vliegen.