Aladji Waza

Na een uiterst verkwikkende, geestverruimende, gezondheid bevorderende vakantie, vertrokken we afgelopen zondag uit een verstikkend heet Maroua, met de witte Toyota Land Cruiser dit keer. Dirk had zich bij ons gevoegd. Hij was die morgen teruggekeerd van zijn trip naar het Tsjaad meer om met Augustin naar Rhumsiki te vertrekken. Augustin zag dat echter niet zitten, waardoor Dirk een onverwachte dag vrij had en met ons mee kon naar Waza, waar hij net vandaan kwam. Onderweg was de lucht zwaar bewolkt. Pricelia beweerde dat het stofwolken (harmatan) waren, maar wij Nederlanders op de achterbank wisten wel beter. Bovendien roken we verse regen. Toen het halverwege Maroua een beetje begon te regenen, bleek ons vermoeden juist. Regen in begin april is zeer uitzonderlijk, aangezien het regenseizoen pas eind mei begint.
Alhoewel het Lana’s Zuid Afrikaanse braai trots enigszins krenkte, kregen we ‘s avonds van Dirk een spoedcursus koken op houtvuur. Het resultaat was niet om over naar huis te schrijven, maar desalniettemin voedzaam en veilig. Veiligheid is voor mij de komende tijd de belangrijkste eigenschap waar mijn voedsel aan moet voldoen, aangezien ik bijzonder weinig trek heb nog eens ziek te worden. Zodoende gaan we zelf koken en laten de lokale keuken voor wat het is. En aangezien hout de goedkoopste brandstof is en men niet moeilijk doet over een beetje luchtvervuiling, of bosbrandgevaar, is de keuze snel gemaakt.
Gisteren was een bijzondere dag veldwerk. Met zijn zessen (Hamidou, Adda, Pricelia, Dirk, Lana en ik) in de auto gepropt reden wij naar Gamzamia, waar de dag ervoor een leeuw met een halsband was gezien. Echter de leeuw was niet thuis, of had een halsband waarvan de VHF niet werkte. We besloten verder te gaan zoeken bij een volgende mare, Gobe. Onderweg zagen we een dagvers karkas van een topi, het bloed was nog vochtig en het stonk nog niet. Er zaten zelfs nog geen aaseters op. Toen we er wegreden, vloog de eerste Batteleur (zijn altijd als eersten) rondjes boven het karkas. Bij de volgende mare zagen we een olifant weglopen in de bosjes. Pricelia is niet zo van het toeristisch doen tijdens het veldwerk, dus reden we door, op zoek naar leeuwen. De auto werd geparkeerd, om telemetrie te doen. Ik kneep er samen met Adda tussenuit en besloop de olifant op een meter of dertig. Hoewel het risico miniem (vertelden Dirk en Lana achteraf), bonsde mijn hart in mijn keel van spanning. De foto’s zijn aardig gelukt. Op de terugweg daar Tchikam, zagen we nog een karkas, dit keer van een Kob. Toen we dichterbij kwamen zagen we het beest nog ademen. In de rechterflank was een wond zichtbaar, die volgens Pricelia onmiskenbaar van een leeuw afkomstig moest zijn. Verderop zagen we twee auto’s reiden, waarvan meteen werd aangenomen dat het toeristen waren die de leeuw van zijn prooi hadden verjaagd en hem nu achtervolgden. Wij erachteraan. We haalden al snel de eerste in, dat waren toeristen, de tweede bleef harder dan verantwoord over de vloedvlakte stuiven. Bij nader inzien bleken het stropers met hun witte pickup (we hadden ze ook al gezien tijdens onze vakantietrip). Terug naar de kob. Die bleek zichzelf aan het verdrinken in het plasje waar hij naast had gelegen. We keken hoe het beest nog een paar laatste stuiptrekkingen maakte en toen sleepte Adda hem bij zijn achterpoten de kant op. Na een sterk staaltje Crime Scène Investigation bleek er sprake van een schotwond te zijn. Op de terugweg naar Waza zagen we bij Tchikam een groep van 150 koeien, midden in het park. Stroper, illegaal vee in het park, Albert Kembou, de conservateur, heeft wat te doen de komende tijd.
Vandaag was een pittig dagje, waarover uitweiden geen zin heeft. Omdat ik tegenwoordig met een soort Arafat doek om mijn hoofd loop (het helpt echt beter tegen de hitte dan een hoed) en al enige tijd niet geschoren heb, kreeg ik vandaag een nieuwe bijnaam van Adda: Aladji Waza (Lana kreeg de naam Hadja Layla). Met die doek op mijn hoofd werd ik overigens niet meteen herkent als Nasara in Waza, wat een bijkomend voordeel is. Toen we terug kwamen bij het kampement, begon het al snel te stortregenen. Grote druppels fris water die met een ongelooflijke snelheid naar beneden kwamen. Lana en ik namen een gratis douche en dansten als mallen (ik met een giraffen radius in mijn hand) door de regen.