Bouba Ndjida NP
Door: Hermen
Blijf op de hoogte en volg Hermen
30 Maart 2010 | Kameroen, Maroua
Bouba Ndjida
Het lijkt mij dit jaar niet gegund om onder barre omstandigheden te mogen bivakkeren. Bouba Ndjida NP is namelijk een paradijs waarbij Bénoué NP verbleekt. Er zijn geen tse-tse vliegen, het klimaat is aangenaam (met koele nachten), het stikt er van de leeuwen en ander wild en de faciliteiten van de toeristen lodge zijn on-Afrikaans. En, het veldwerk verliep voorspoedig.
Op 20 maart vertrok ik na een klein geschil met mijn gids (alle samenwerking lijkt hier te moeten eindigen hier met een vieze, financiële nasmaak) vervroegd uit Bénoué. Onderweg kwam ik toevallig Barbara, Saskia en Sofia tegen. Zij waren op weg van Faro (in het westen van Kameroen) naar Maroua voor een paar dagen rust. Het was heerlijk om weer even face-to-face Nederlands met iemand te kunnen praten. In Garoua liet ik de auto repareren (ik heb in 19 dagen meer dan 100.000 CFA, €155 aan banden uitgegeven) en overnachtte in een hotel met werkende airco, warm water, roomservice, telefoonnetwerk en warm water. Na Bénoué was dat een luxe, waar je alleen op een plekje van tien vierkante centimeter bereik had dat ook nog eens herhaaldelijk uitviel en waar je blij mocht zijn al je electriciteit had tussen 18:00 en 22:00. Daarbij wist ik dat er in Bouba Ndjida geen netwerk was en had ik het idee nog even te moeten genieten van alle gemakken voordat ik weer twee weken 'en brousse' vertrok.
Bouba Ndjida bleek minder 'en brousse' dan verwacht. Na een dag reizen door de jachtzones die Bénoué met Bouba Ndjida verbinden kwam ik aan in het Campement Bouba Ndjida. Mijn komst bleek reeds aangekondigd te zijn door dr. De Iongh. Daardoor hoefde ik geen moeizame onderhandelingen te doorstaan en kreeg ik een kamer voor 7000 CFA en eten voor 5000 CFA. Mijn meegebrachte blikvoer bleef derhalve onaangeroerd. Het eten was verrukkelijk, bestond uit drie exclusieve gangen en werd door beleefd glimlachende bedienden opgediend. Lunch werd altijd geserveerd om 13:00 uur en diner om 20:00 uur. Ik at altijd aan dezelfde met de andere gasten en Paul en Maï Bour (de manager en zijn vriendin), Pauline (een franse onderzoekster) en Dominique (een franse vrijwilliger). Iedereen at overigens hetzelfde, er was geen keuzemenu. Door dit gezamenlijke eten was de sfeer erg gemoedelijk en kon je avonturen uitwisselen. Als na het eten de verse citroenthee (volgens de Fransen thésane) werd opgediend, vertrokken we naar het 'strand', een terras dat uitkeek over de droge bedding van de Mayo Liddi (visrivier). Op de oever van de rivier graasden 's avonds op vier meter afstand bushbucks, scharrelden civetten tussen de dode bladeren, af en toe hoorde je een olifant en altijd krekels en monotoon piepende vleermuizen (het geluid lijkt op dat van een badeendje). Op een van de avonden stak in de schijnwerpers die op de rivier gericht staan heel rustig een luipaard over (mijn eerste), ging halverwege even liggen en verdween vervolgens in het bos naast het campement.
Het veldwerk bestond uit een vroege sessie van 6:00 tot ongeveer 11:00 en een late vanaf 15:00 tot 18:00. Tijdens de siësta verwerkte ik mijn verzamelde data, sliep even en zat vervolgens lang aan de lunchtafel. De avond werd voor het grootste deel in beslag genomen door dineren en natafelen (waarbij ik Beaufort Light erg ben gaan waarderen). Tijdens het werk vond ik onvoorstelbaar veel leeuwensporen, karkassen van prooidieren (het viel mij op dat er geen gieren waren om de resten op te ruimen en dat maden dat werk deden, Ralph zei later dat er een paar jaar geleden nog heel veel gieren zaten en zag het als een zeer zorgelijke ontwikkeling, gieren herstellen zich erg langzaam en zijn dus wellicht voergoed uit het park verdwenen) en bovenal veel poep. In zeven dagen zoeken vond ik 56 drollen. Dat is mede te danken aan mr. Bour die, toen mijn chauffeur Mahammed naar Ngaoundere was vertrokken om nieuwe banden te kopen, zijn auto kosteloos ter beschikking stelde waardoor mijn werk door kon gaan. Dominique bestuurde de auto en ik was waarschijnlijk de enige in Kameroen met een blanke chauffeur. Pauline ging ook vaak mee en zo konden we elkaar helpen met het zoeken van leeuwen- en luipaarddrollen en -sporen.
De een na laatste dag kreeg ik onverwachte hulp. Ik zat een film te kijken aan het eind van de dag toen ik opeens Nederlandse stemmen meende te horen. Even later werd er op mijn deur geklopt en zei een bediende: "Er zijn hier drie meisjes voor je". Het bleek om twee Belgische (Claire en Els) meisjes en een Nederlandse (Anne, de dochter van Cees Musters, een medewerker van het CML) te gaan die me wilden helpen bij het veldwerk. Zo werd de volgende dagen de taken van mijn veldwerk verdeeld over een Chef de crot, Chef de photo/gps en Chef d'ecrirement (overal 'emant' achter zeggen is een heel flauw grapje dat ik vorig jaar van mijn chauffeur Hamidou over heb genomen: metrement, preparement, lavement, etc.) en raakte ik het overzicht volledig kwijt. Het bleek onmogelijk om tegelijkertijd te praten en overzicht te houden. Gelukkig kon Anne het geheel wel overzien en zijn de juiste drollen in de juiste buisjes gedaan, en met het juiste GPS nummer en foto genoteerd in mijn boek, hoop ik.
We zochten vooral in rivierbeddingen (van de Mayo's Liddi, Ndemsa en Bidjou) die erg veel lijken op de Bénoué rivier, maar dan zonder nijlpaarden. Wel zag ik hier naast dezelfde beesten (in veel grotere aantallen) die ik in Bénoué NP zag (buffel, Lord Derby's eland, waterbuck, bushbuck, Bohor reedbuck, hartebeest, kob, roan antelope, oribi, giraffe, red-flanked duiker, common duiker, wardhog, colobus, vervet monkey, baviaan en krokodil) ook olifanten, waarvan twee toen ik te voet op zoek was naar drollen. 's Avonds zag ik in het licht van de koplampen de rode ogen van bushbaby's, miniatuuraapjes met grote oren en ogen. Helaas heb ik ook hier geen enkele leeuw, of hyena gezien. Maar dat maakt mij niet minder tevreden. Mijn missie in Bouba Ndjida is geslaagd.
Tijdens een van de diners sprak ik met twee Duitse vrijwilligers die in Tsjaad werkten. Ze vertelden me, naast deprimerende verhalen over het leven na een PHD in Afrika (een had een promotieonderzoek naar apen op Madagaskar gedaan) en de corruptie (mensen van de 'Deutsche Entwicklungsdienst' die hogere bedragen laten factureren dan ze betalen en zo geld van de belastingbetaler achterover kunnen drukken) over de plannen om in Tsjaad een aansluitend nationaal park te stichten waardoor een groot transborderpark ontstaat. Vanuit Bouba Ndjida zouden soorten hun verspreidingsgebied naar het noorden kunnen uitbreiden. Zeker als de plannen van Bour om door middel van wegen de noordelijke delen van het park ontsluiten (wat patrouilles mogelijk maakt) doorgaan, heeft dit plan toekomst. Dit hoopvolle vooruitzicht maakt mijns inziens de noodzaak van wetenschappelijk onderzoek in het gebied alleen maar groter. Na mijn fantastische acht dagen in Bouba Ndjida zou ik dolgraag daaraan bijdragen.
Het lijkt mij dit jaar niet gegund om onder barre omstandigheden te mogen bivakkeren. Bouba Ndjida NP is namelijk een paradijs waarbij Bénoué NP verbleekt. Er zijn geen tse-tse vliegen, het klimaat is aangenaam (met koele nachten), het stikt er van de leeuwen en ander wild en de faciliteiten van de toeristen lodge zijn on-Afrikaans. En, het veldwerk verliep voorspoedig.
Op 20 maart vertrok ik na een klein geschil met mijn gids (alle samenwerking lijkt hier te moeten eindigen hier met een vieze, financiële nasmaak) vervroegd uit Bénoué. Onderweg kwam ik toevallig Barbara, Saskia en Sofia tegen. Zij waren op weg van Faro (in het westen van Kameroen) naar Maroua voor een paar dagen rust. Het was heerlijk om weer even face-to-face Nederlands met iemand te kunnen praten. In Garoua liet ik de auto repareren (ik heb in 19 dagen meer dan 100.000 CFA, €155 aan banden uitgegeven) en overnachtte in een hotel met werkende airco, warm water, roomservice, telefoonnetwerk en warm water. Na Bénoué was dat een luxe, waar je alleen op een plekje van tien vierkante centimeter bereik had dat ook nog eens herhaaldelijk uitviel en waar je blij mocht zijn al je electriciteit had tussen 18:00 en 22:00. Daarbij wist ik dat er in Bouba Ndjida geen netwerk was en had ik het idee nog even te moeten genieten van alle gemakken voordat ik weer twee weken 'en brousse' vertrok.
Bouba Ndjida bleek minder 'en brousse' dan verwacht. Na een dag reizen door de jachtzones die Bénoué met Bouba Ndjida verbinden kwam ik aan in het Campement Bouba Ndjida. Mijn komst bleek reeds aangekondigd te zijn door dr. De Iongh. Daardoor hoefde ik geen moeizame onderhandelingen te doorstaan en kreeg ik een kamer voor 7000 CFA en eten voor 5000 CFA. Mijn meegebrachte blikvoer bleef derhalve onaangeroerd. Het eten was verrukkelijk, bestond uit drie exclusieve gangen en werd door beleefd glimlachende bedienden opgediend. Lunch werd altijd geserveerd om 13:00 uur en diner om 20:00 uur. Ik at altijd aan dezelfde met de andere gasten en Paul en Maï Bour (de manager en zijn vriendin), Pauline (een franse onderzoekster) en Dominique (een franse vrijwilliger). Iedereen at overigens hetzelfde, er was geen keuzemenu. Door dit gezamenlijke eten was de sfeer erg gemoedelijk en kon je avonturen uitwisselen. Als na het eten de verse citroenthee (volgens de Fransen thésane) werd opgediend, vertrokken we naar het 'strand', een terras dat uitkeek over de droge bedding van de Mayo Liddi (visrivier). Op de oever van de rivier graasden 's avonds op vier meter afstand bushbucks, scharrelden civetten tussen de dode bladeren, af en toe hoorde je een olifant en altijd krekels en monotoon piepende vleermuizen (het geluid lijkt op dat van een badeendje). Op een van de avonden stak in de schijnwerpers die op de rivier gericht staan heel rustig een luipaard over (mijn eerste), ging halverwege even liggen en verdween vervolgens in het bos naast het campement.
Het veldwerk bestond uit een vroege sessie van 6:00 tot ongeveer 11:00 en een late vanaf 15:00 tot 18:00. Tijdens de siësta verwerkte ik mijn verzamelde data, sliep even en zat vervolgens lang aan de lunchtafel. De avond werd voor het grootste deel in beslag genomen door dineren en natafelen (waarbij ik Beaufort Light erg ben gaan waarderen). Tijdens het werk vond ik onvoorstelbaar veel leeuwensporen, karkassen van prooidieren (het viel mij op dat er geen gieren waren om de resten op te ruimen en dat maden dat werk deden, Ralph zei later dat er een paar jaar geleden nog heel veel gieren zaten en zag het als een zeer zorgelijke ontwikkeling, gieren herstellen zich erg langzaam en zijn dus wellicht voergoed uit het park verdwenen) en bovenal veel poep. In zeven dagen zoeken vond ik 56 drollen. Dat is mede te danken aan mr. Bour die, toen mijn chauffeur Mahammed naar Ngaoundere was vertrokken om nieuwe banden te kopen, zijn auto kosteloos ter beschikking stelde waardoor mijn werk door kon gaan. Dominique bestuurde de auto en ik was waarschijnlijk de enige in Kameroen met een blanke chauffeur. Pauline ging ook vaak mee en zo konden we elkaar helpen met het zoeken van leeuwen- en luipaarddrollen en -sporen.
De een na laatste dag kreeg ik onverwachte hulp. Ik zat een film te kijken aan het eind van de dag toen ik opeens Nederlandse stemmen meende te horen. Even later werd er op mijn deur geklopt en zei een bediende: "Er zijn hier drie meisjes voor je". Het bleek om twee Belgische (Claire en Els) meisjes en een Nederlandse (Anne, de dochter van Cees Musters, een medewerker van het CML) te gaan die me wilden helpen bij het veldwerk. Zo werd de volgende dagen de taken van mijn veldwerk verdeeld over een Chef de crot, Chef de photo/gps en Chef d'ecrirement (overal 'emant' achter zeggen is een heel flauw grapje dat ik vorig jaar van mijn chauffeur Hamidou over heb genomen: metrement, preparement, lavement, etc.) en raakte ik het overzicht volledig kwijt. Het bleek onmogelijk om tegelijkertijd te praten en overzicht te houden. Gelukkig kon Anne het geheel wel overzien en zijn de juiste drollen in de juiste buisjes gedaan, en met het juiste GPS nummer en foto genoteerd in mijn boek, hoop ik.
We zochten vooral in rivierbeddingen (van de Mayo's Liddi, Ndemsa en Bidjou) die erg veel lijken op de Bénoué rivier, maar dan zonder nijlpaarden. Wel zag ik hier naast dezelfde beesten (in veel grotere aantallen) die ik in Bénoué NP zag (buffel, Lord Derby's eland, waterbuck, bushbuck, Bohor reedbuck, hartebeest, kob, roan antelope, oribi, giraffe, red-flanked duiker, common duiker, wardhog, colobus, vervet monkey, baviaan en krokodil) ook olifanten, waarvan twee toen ik te voet op zoek was naar drollen. 's Avonds zag ik in het licht van de koplampen de rode ogen van bushbaby's, miniatuuraapjes met grote oren en ogen. Helaas heb ik ook hier geen enkele leeuw, of hyena gezien. Maar dat maakt mij niet minder tevreden. Mijn missie in Bouba Ndjida is geslaagd.
Tijdens een van de diners sprak ik met twee Duitse vrijwilligers die in Tsjaad werkten. Ze vertelden me, naast deprimerende verhalen over het leven na een PHD in Afrika (een had een promotieonderzoek naar apen op Madagaskar gedaan) en de corruptie (mensen van de 'Deutsche Entwicklungsdienst' die hogere bedragen laten factureren dan ze betalen en zo geld van de belastingbetaler achterover kunnen drukken) over de plannen om in Tsjaad een aansluitend nationaal park te stichten waardoor een groot transborderpark ontstaat. Vanuit Bouba Ndjida zouden soorten hun verspreidingsgebied naar het noorden kunnen uitbreiden. Zeker als de plannen van Bour om door middel van wegen de noordelijke delen van het park ontsluiten (wat patrouilles mogelijk maakt) doorgaan, heeft dit plan toekomst. Dit hoopvolle vooruitzicht maakt mijns inziens de noodzaak van wetenschappelijk onderzoek in het gebied alleen maar groter. Na mijn fantastische acht dagen in Bouba Ndjida zou ik dolgraag daaraan bijdragen.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
