Bénoué NP

Na tien dagen veldwerk in Bénoué Nationaal Park zit ik in hotel Daoula in Garoua. Tien dagen struinen in de door tse-tse vliegen geterroriseerde, woeste wildernis van Bénoué NP hebben mij dertien drollen opgeleverd. Dat is boven verwachting.
Eerlijk gezegd dacht ik toen ik naar Bénoué vertrok dat het toch niet moeilijk kon zijn om leeuwenpoep te vinden aangezien leeuwen zo'n 7 kg vlees per dag eten, waarvan genoeg over moet blijven om het eenvoudig te kunnen vinden. Dit optimisme verdween als sneeuw voor de verzengende, Afrikaanse zon. Na de eerste vier dagen had ik nog maar een enkel twijfelachtig exemplaar gevonden. Dat er leeuwen zaten in het gebied waar ik zocht wist ik zeker, ik had verschillende verse sporen en oude karkassen gevonden. Aan hyenapoep geen gebrek, maar de koning der dieren wist zijn uitwerpselen goed te verbergen. Volgens mijn gids Kaygama kwam dat omdat leeuwen hun poep begraven (zoals huiskatten dat doen), maar volgens mij is dat onzin (Schaller 1973, autoriteit op het gebied van leeuwen schrijft in zijn zeer gedetailleerde werk 'The Serengeti Lion': "Lions never defecated on a scrape, and the casual way they drop feces around the terrain suggest that these are not used as an integral part of the marking system. Resting lions move to the periphery of the group to defacate, but usually not to urinate, the only circumstances in which I have seen them refrain from defacating where they are." Als ze hun poep zouden begraven, dan zou Schaller dat zeker hebben genoteerd.). De doorgaans bejubelde kennis van de nobele inboorlingen reikt overigens minder ver dan indianenverhalen en Holleywoodfilms doen geloven en is doorspekt met mythe. Zo is het enige criterium om leeuwen- van hyenapoep te onderscheiden de aanwezigheid van bot in en de witte kleur van hyenapoep (iets wat ook voor sommige leeuwendrollen geldt) en zouden hyena's nooit zelf hun prooi vangen, maar uitsluitend de overblijfselen van leeuwenprooien eten (andersom komt ook voor). Hoe dan ook, ik vond weinig drollen op mijn rondzwervingen.
De ommekeer kwam op dag 5. Ik had aan mijn gids gevraagd zijn collega's van mijn zoektocht op de hoogte te stellen. Die avond meldden twee mannen dat zij leeuwenpoep hadden gevonden. Met een auto vol mensen gingen wij op pad (onderweg nog hartelijk gelachen om een meneer die met zijn motorfiets met vrouw achterop de steile oever van de Bénoué op probeerde te komen en beide liet vallen waarbij de vrouw na een paar achterwaartse koprollen beneden in het zand tot stilstand kwam. Ze konden er zelf gelukkig ook om lachen.). Dit uitstapje leverde twee drollen (resp. Drol 2 en 3) op, waar ik 2000 CFA voor betaalde.
Vanaf dat moment ging het snel. De volgende dag vond ik er twee (met behulp van een meneer uit het dorpje Doudja die ondanks zijn leeftijd als een kievit liep) en de dag daarop vijf. Het bleek gewoon een kwestie te zijn van op de juiste plekken zoeken. In plaats van in de wilde weg wildsporen volgen (waarover ook leeuwen zich verplaatsen), leverde het zoeken in droge rivierbeddingen en op grote wegen veel meer op. De laatste drol (drol 13) is overigens op minder correcte wijze verzameld. Ik vond hem op "la route centrale" een weg van 32 km die van de ingang van het park naar Campement Buffle Noir leidt. Toen ik hem in de buisjes met buffer (remt stoffen die DNA afbreken) wilde stoppen werd ik ondanks een dikke laag DEET overvallen door horden tse-tse vliegen, dus stopte ik de drol snel in mijn broekzak en vluchtte naar het Campement waar ik het karwij klaarde.
Campement Buffle Noir is overigens een fantastische plek. Het bestaat uit verschillende hutjes (boukarous) en een restaurant met bar. Buffle Noir ligt in een buitenbocht van de Bénoué, waardoor je naar twee kanten ver over de rivier kunt kijken. In het regenseizoen moet het een machtige rivier zijn, want hij is erg breed en diep, maar op dit moment stroomt er maar een klein beetje water tussen de rotsen en het zand. Hier en daar is een diepere poel waar groepen nijlpaarden de dag doorbrengen (ze lopen 's nachts door het Campement op weg naar hun voedsel) en gigantische krokodillen op de zandbanken liggen te zonnen. Het is schitterend om in de rivierbedding te lopen. Zo zag ik colobusapen, ibissen, een enkele saddle billed stork (sorry, mijn vogelboek is engels), buffels, kobs, bushbucks, ijsvogels (oa pied kingfisher) en, helaas, ook een door stropers vergiftigd poeltje waar dode vissen in dreven. Vanuit het dichte struikgewas op de steile oevers klonken de geluiden van nog veel meer beesten: gekraak, gestamp, gefluit, gekwetter, gekrijs en geblaf (dit alles klinkt spannender dan het is, want de dieren in dit deel van Afrika zijn bijzonder schuw en vluchten zodra ze je zien, ruiken of horen). Het Campement was een ideale uitvalsbasis voor mijn veldwerk. Er was zelfs elektriciteit (van 18:00 tot 22:00), waardoor ik uitstekend sliep met de airco aan en mijn elektrische apparaten kon opladen. Daar komt nog eens bij dat Jaja (het hulpje van de kok) mijn meegebrachte eten kookte en mijn was deed. Voor mijn ontbijt en lunch maakte Jean Marie (de kok) pannenkoeken. Een paar duizend CFA maken het leven een stuk aangenamer...