Aankomst, eerste indrukken

Zakelijke mededeling:
In tegenstelling tot wat ik eerder beweerde, kan ik geen live verslag doen van mijn avonturen. Mijn sms berichten komen niet in Nederland aan. Je kunt me wel bellen via: +23777904948.

Samenvatting
Voor de mensen die mijn verhalen te lang vinden: een samenvatting. Maandag vertrok ik per vliegtuig naar Yaounde, de hoofdstad van Kameroen. Van daar reisde ik per trein naar Ngaoundere. Daar werd ik opgepikt door Augustin en ging ik met een auto naar Maroua, waar ik woensdagavond laat aankwam.

Voor de mensen die even tijd hebben:

Aankomst, eerste indrukken

Afgelopen maandag vertrok ik rond twee uur in de middag met Royal Air Maroc vanaf Schiphol naar Mohammed V, Cassablanca, Marokko om daar over te stappen naar Nsimalen, Yaounde, Kameroen. De vlucht zou middernacht aankomen en gezien mijn ervaring van vorig jaar, zag ik daar wel een beetje tegenop. Het vliegveld van Yaounde bleek echter in veel betere staat te verkeren dan Douala en door het mildere landklimaat bleef de muur van klamme hitte uit. Gelukkig had ik via Augustin geregeld dat een van zijn contacten in Yaounde, Vandi genaamd, mij op zou halen. Toch voelde ik mij de eerste meters buiten het zwaarbeveiligde bagage-afhaalvertrek ongemakkelijk. Minstens honderd paar ogen met dollar(of beter: CFA)tekens staarden mij aan. Toen zag ik iemand een A4tje waarop met stift "Herman Fischer" geschreven stond omhoog houden. "Daarmee zal hij mij wel bedoelen," dacht ik. En inderdaad, het was Vandi. Hij en de taxichauffeur namen mijn bagage over en we liepen naar de taxi. Vandi zei tegen me: "Augustin m'a dit vous etes grant", daaraan had hij me herkend. Vandi is een 'frère' van Augustin, wat betekend dat hij uit hetzelfde dorp, Rhumsiki (zie mijn verslag van vorig jaar), komt, en ik herkende dan ook wat gelaatstrekken, postuur en accent. Als je een paar woordjes van de taal spreekt, in dit geval Kapsiki, en je kan meepraten over de streek/het dorp, dan word je al snel gepromoveerd tot een soort 'semi-frère'.
De rit met de taxi ging door nachtelijk Yaounde. Deze stad is voor Kameroenese begrippen erg modern met aardig wat gebouwen die hoger zijn dan drie verdiepingen (een uitzondering in het noorden). Natuurlijk zorgden ook hier golfplaten, straathonden, billboards, MTN, Orrange, 33, Castel en de mensen op straat voor het gevoel 'weer terug' te zijn. De auto bleef stilstaan op een steile helling voor de poort van een hotel en claxonneerde. Na een paar minuten kwam een oude bewaker aangesloft en deed de poort open, waarna de taxi met veel moeite, hoog toerental en slippende banden (waarbij een ongelooflijke stank vrijkwam) de oprit opkroop. Ik koos een kamer op de hoogste verdieping. Nadat ik mijn spullen in de kamer had gelegd, deze bleek werkende airco en een bad te bevatten, besloot ik om nog een biertje te gaan drinken met de chauffeur en Vandi. In de taxi reden wij een paar rondjes op zoek naar een bar die op maandagavond om 1:30 uur nog open was. Halverwege wilde ik het raam open draaien, maar kwam erachter dat er geen hendel voor was. Toen ik erom vroeg, kreeg ik hem van voren aangereikt. Weer iets verder was de benzine op. De chauffeur verdween om even later op een brommertje terug te komen met een slaoliefles vol met benzine. Daarmee reden we langs een café en terug naar het hotel. Na een fles Castel van 65 cl en een half begrepen gesprek, dat ging over oa mijn blauwogige, blonde fiancé (hoe moet je anders uitleggen dat je samenwoont en niet getrouwd bent), was ik doodop en sliep uitstekend.
Toen ik de volgende morgen wakker werd, een beetje verkouden van de airco, bleek het uitzicht magnifiek. De kamer keek aan twee kanten over de stad en ik kon naast de regeringsgebouwen en het Presidentieel Palijs, het drukke stadsleven van een veilige afstand gadeslaan. Ik wilde douchen, maar de slang van de douche was geknakt, waardoor er geen water door stroomde. Er was overigens maar water voor een half bad en de geiser die er hing deed het niet, waardoor het water koud was. Na een ontbijt ging ik met Vandi naar het treinstation (een taxi nemen in Yaounde doe je overigens door "psst!" te roepen en dan de plek waar je naar toe wilt en het bedrag dat je ervoor wilt betalen. Als de chauffeur akkoord gaat mag je instappen, zo niet dan rijdt hij door. Een taxi heeft plaats voor vijf passagiers, drie op de achterbank, twee op de stoel naast de chauffeur. Yaounde is zo druk dat het normaal lijkt te zijn dat auto’s elkaar aanraken). Daar namen we plaats in een rij die langzaam voortkroop over een aantal rijen stoelen. Het wachten duurde lang, maar toch kregen we het te horen als we niet snel genoeg doorschoven als er weer een plekje vrij was. Eigenlijk moet je een plek in de trein twee dagen van tevoren bestellen en dat had ik niet gedaan. Ik kreeg dan ook geen ticket voor een 'wagon lit' en we gingen onverrichter zake weer de stad in. Na omzwervingen door de stad (langs een bank, een plek waar we lokaal voedsel aten (Hans de Iongh, mijn begeleider, had hier ook met smaak gegeten verzekerde Vandi), een magazijn en een opslagplaats waar zakken maïs en graan torenhoog waren opgestapeld en Vandi veel vrienden had, maar waar mij niet duidelijk van was wat we er deden) kwamen we weer terug bij het station. Vandi kon dankzij zijn onderhandelingsskills, ondanks de onwillig kijkende dame van CamRail, een ticket voor een 'wagon lit' met twee bedden krijgen.
In de namiddag bracht Vandi me naar de trein. Bij het station ontmoeten we een 'oncle' van Vandi. Deze man, die me deed denken aan The Godfather, met een centenbak en een vergelijkbare hese stem, sprak Vandi aan omdat we het over Mokolo, een dorp in de buurt van Rhumsiki, hadden. Ze stelden zich voor en wisselden nummers uit. In de trein kreeg ik het bovenste bed in een coupe met twee bedden. Mijn coupegenoot was een rustige man in een gewaad dat moslims in het noorden dragen (hij bleek echter katholiek toen ik vroeg hoeveel vrouwen hij had). De trein vertrok om 18:00 en de verwachting was dat hij na 16 uur de volgende morgen om 10:00 uur zou aankomen. Maar het duurde wat langer. Na een vermoeiende reis waarin ik mijn hoofd regelmatig stootte, de trein vaak stopte om mensen de gelegenheid te geven 'banane verts' (groene bananen zijn rijp als je aankomt), om een nieuwe locomotief aan te koppelen en om een trein met honderden koeien te laten passeren, om daarna met een schok weer in beweging komen, kwamen we om 14:30 aan in Ngaoundere. Ook een moment waar ik tegen op had gezien. Maar andermaal liep alles gesmeerd. Toen ik uitstapte, op aanraden van Vandi had ik mijn rugzak op mijn buik en in mijn twee andere handen mijn andere tassen, en ik om mij heen keek zag ik tussen de hectiek Augustin opdoemen. Een reddende engel. Hij leek net zo blij als ik en omhelsde me meermalen. Hij pakte meteen mijn tas op en voerde mij door de menigte naar buiten. Daar stond een auto waar ook The Godfather naar toe bleek te zijn gelopen. Ik had vanuit Yaounde met Augustin het een en ander besproken, maar had niet helemaal begrepen wat de bedoeling was. Het bleek dat hij de dag ervoor twee franse toeristen op de trein had gezet en nu met zijn 'oncle' The Godfather en een 'frère' die luitenant in Maroua is naar Garoua reed omdat er een andere 'oncle' was overleden. Zodoende kon ik meerijden.
De auto werd volgeladen met bagage (waaronder bananen de te rijp waren en gaandeweg steeds vloeibaarder werden) en we vertrokken richting het noorden. Na nog geen honderd meter bleek de tank van de auto te vol te zitten. Het volgende oponthoud was een vrachtwagen die midden in een dorp op zijn kant lag. We stapten uit en liepen er langs. We zagen een volgeladen auto die om de vrachtwagen heen reed en met zo'n vaart de weg weer op reed dat zijn voorwielen van de grond kwamen. De Luitenant werd woedend en verzekerde me dat wanneer hij in functie was hij de auto had beschoten. "C'est dangereus ca". De weg verliep verder zonder problemen en in Garoua werden The Godfather en de luitenant afgezet.
Laat in de nacht kwam ik aan op het CEDC. Daar werd de poort open gedaan door Adamu, de bewaker die er vorig jaar ook al werkte. In het CEDC bleken vier Nederlandse studentes te zijn. Een aangename verrassing.